Grafomański knebel

W polemice z Patrycją Żurek wyraziłem pogląd – przyznaję, trochę na wyrost – że selfy chcą zakazać krytyki swojej twórczości. Ale się nie pomyliłem. Proszę państwa, Marta Grzebuła wnosi przeciwko mnie pozew. Nie potrafi odpowiedzieć na krytykę, nie umie jej zignorować, więc chce zamknąć mi usta, ścigając mnie sądownie. Mamy więc kolejne wyznaczane przez selfów „standardy”. Najpierw zaśmiecanie polskiej literatury grafomańskimi utworami, a ponieważ spotyka się to z krytyką, nie polemika i obrona swoich tekstów (co osoba mająca się za pisarza i przekonana do swoich rozwiązań chyba powinna umieć zrobić), tylko dążenie do wyeliminowania krytyki. Co, niestety, może być skuteczne. Ja się pani Grzebuły i jej procesów nie boję (i jutro zapraszam na kolejną analizę jej „wybitnej” twórczości), ale ilu blogerów odważy się napisać, że dostało do ręki grafomański twór, skoro będzie im za to groził proces? Czas chyba pomyśleć o jakichś systemowych rozwiązaniach wobec wydawnictw ze współfinansowaniem i ich autorów, skoro ci ludzie nie chcą i nie potrafią respektować przyjętych na rynku literackim reguł, zanim nie zniszczą oni do cna polskiej literatury.

Część zarzutów już znam, bo Grzebuła ujawnia je na swoim profilu facebookowym, gdzie trwa festiwal nienawiści i zagrzewanie Grzebuły do walki. Swoją drogą ciekawe, że pani Grzebuła, która ciągle krzyczy, że ją obrażam, choć nie potrafi wskazać ani jednego epitetu, który dowodziłby prawdziwości tej tezy, nie ma żadnego problemu z tym, że obrażają mnie komentujący na jej profilu, używając określeń „kreatura”, „parapet” „człowiek chory” (to pan Marcin Królik - gratuluję kindersztuby i towarzystwa), „mały, zajadły człowieczek” (to Luiza Dobrzyńska, selferka, którą moje teksty kłują w oczy, ale nie napisała jeszcze ani pół zdania polemiki, za to z epitetów i opinii „psychologicznych” wygłaszanych pod moim adresem zebrałoby się już parę stronic). Za najbardziej kuriozalny zarzut należy chyba uznać „spowodowanie zmniejszenia dochodów ze sprzedaży książek, co znacznie wpłynęło na status majątkowy mojej rodziny”. Mamy, proszę państwa, nową jakość w krytyce literackiej: przed zjechaniem książki recenzent będzie musiał odłożyć na odszkodowanie dla pisarza, skoro w wyniku negatywnej recenzji temu ostatniemu może spaść sprzedaż. Aż dziw, że Frank Rich, krytyk „New York Timesa”, przez którego Józefowicz musiał się zabrać ze swoim „Metrem” z Nowego Jorku, nie zgnił w więzieniu. Wedle standardów wyznawanych przez selfy powinien.

„Wierzchołkiem moich oszczerstw” jest zaś rzekomo wygłoszone przeze mnie zdanie „zrobię wszystko by ją zwalczyć”. Według prawników Grzebuły zdanie „stwarzające poczucie zagrożenia dla osoby przeciw której jest ono wymierzone”. I Grzebuła (która najwyraźniej nie rozumie słowa „oszczerstwo”) żali się: „w domyśle - wyeliminować, a to już lekka przesada, a co to ja jestem? stonka :-) by mnie tępić”. Muszę powiedzieć, że zdurniałem, bo nigdy nic takiego nie napisałem. Co więcej, nie jestem w stanie powiedzieć, jaki tekst Grzebuła ma na myśli. Jedyny mówiący o zwalczaniu, i to nie Grzebuły, a grafomanii, jaki kojarzę, brzmi: „I do tego, żeby zajmować się grafomańskimi tekstami, nie muszę mieć powodu ani usprawiedliwienia. Mogę to robić z nudów albo dlatego, że taką mam fantazję. Mogę to robić dla podbicia statystyk (…) Mogę to robić w ramach zwalczania grafomanii wchodzącej do normalnego obiegu literackiego, bo uważam to zjawisko za wyjątkowo szkodliwe”. Jeśli rzeczywiście Grzebule chodzi o ten tekst, to wyraźnie widać, jak zafałszowuje ona moje wypowiedzi, do jakiego stopnia ten jej pozew jest dęty, i że jego celem jest wyłącznie leczenie urażonego ego oraz doprowadzenie do sytuacji, w której nikt nie będzie mógł ostrzegać czytelników, że Marta Grzebuła serwuje im grafomańską papkę.

Bardzo ciekawy jest następujący passus: „(…) gdy na portalu lubimyczytac.pl recenzent dał mu negatywna opinię, o powieści jego autorstwa to go zelżył. (…), nie uszanował, tak jak ja to robię, słów krytyki...”
Marta Grzebuła rzeczywiście szanuje krytykę. Dopóki jest uładzona, ugrzeczniona, dyskretnie wskazująca błędy (nie za dużo naraz, żeby autorki nie urazić). Ale jak krytyka jest dotkliwa, ujawniająca, że ta pani to pisarskie beztalencie, to Grzebuła chce jej sądowo zakazać.
Oczywiście informacja o zelżeniu przeze mnie recenzenta jest ordynarnym kłamstwem, a do takich kłamstw Grzebuła częściej się posuwa: oskarżyła mnie (i ani się z tego nie wycofała, ani nie przeprosiła), że obrażałem ją na forach, tymczasem, bez względu na interpretację moich wypowiedzi, nie mogłem tego zrobić, bo w dyskusjach na żadnym forum nie uczestniczyłem. Oczywiście tradycyjnie swoich oskarżeń Grzebuła nie popiera cieniem dowodu, nie wiadomo, jakiego krytyka zelżyłem, co napisałem, o jaką opinię i książkę chodziło. Po prostu rzuca nimi ot tak, żeby zohydzić adwersarza. Tego rodzaju wypowiedzi potwierdzają tylko to, co ta pani pokazuje swoim pozwem w odwecie za prześmiewczą analizę jej twórczości: że jej poziom etyczny jest poniżej wszelkiej, nomen omen, krytyki.

I na koniec taka ciekawostka. Grzebuła ubzdurała sobie, że wyśmiewam jej teksty nie dlatego, że są napisane po polskawemu, lecz z powodu jakiegoś wydarzenia podczas LiteraTury 2013. Przy czym ja nie mam bladego pojęcia, o jakie wydarzenie chodzi, Grzebuły z tamtej imprezy w ogóle nie kojarzę (autorów było ze 30, impreza jednodniowa, człowiek nie z każdym wszedł w interakcję), a Grzebuła nie wyjaśnia, tylko robi aluzje i zapowiada, że ujawni później. Oczywiście, moje zapewnienia, że nie wiem, o co chodzi, można by uznać za gołosłowne, gdyby nie to, że z pomocą przyszła mi ona sama: „Dokończymy polemikę w sądzie, zapewniam, że wówczas dowie się Pan, jak i wszyscy wciągnięci przez pana w nagonkę na mnie, o sens i powód, przez który pan mnie znieważa”. Czyli Grzebuła przyznaje, że również ja nie znam sensu i powodu, dla którego ją „znieważam”.

Dopisek 24.02: Sprawa zatacza coraz szersze kręgi i bardzo dobrze, bo to jest chyba zdarzenie w Polsce bez precedensu, żeby autor usiłował uciszyć krytyka przez sąd. Daję więc odnośniki do owych tekstów, o które Grzebuła mnie pozywa, żeby każdy mógł sobie wyrobić pogląd (wcześniej nie sądziłem, że sprawa wyjdzie poza mój blog, a stali czytelnicy wiedzieli, o czym mowa):
Grzmoty wyrywające płuca, czyli grafomańska katastrofa
Jak kobra w najczulszy punkt, czyli zachwyt nad bolącym umysłem
I najnowszy, który pewnie do pozwu dopisze:
Śmierć krytyka albo grafomański bohomaz

Dodam, że teksty te od początku były w takiej postaci i, wbrew kłamliwym twierdzeniom Marty Grzebuły i jej zwolenników, nigdy nie były modyfikowane w celu usunięcia obraźliwych passusów, jakie rzekomo miały zawierać (nie jestem pewien, ale łatwo to chyba sprawdzić, bo strony są archwizowane)