KŁAMIE!

Marta Grzebuła i jej akolici prowadzą intensywną kampanię kłamstw i oszczerstw, mającą zatuszować fakt, że wnosi przeciwko mnie pozew w odwecie za krytykowanie jej twórczości i by zniechęcić mnie do zajmowania się jej tekstami. Niestety, kampanię do pewnego stopnia skuteczną i dlatego czuję się zmuszony do niej się ustosunkować.

Zacznijmy od ogólnego podejścia: Grzebuła ma przeciwko mnie jakieś dowody, zna jakieś moje niecne motywy, dlaczego krytykuję jej pisaninę, były jakieś obraźliwe teksty, które usunąłem. Co i jak nie powie, bo to jest sprawa dla sądu. Okej. Można swojej taktyki przeciwnikowi nie ujawniać, ale to się wtedy idzie do sądu bez ogłaszania tego na wszystkich możliwych forach i urządzania sądu kapturowego nad przeciwnikiem.

Co do obraźliwych epitetów. W żadnym z moich tekstów na blogu ani w komentarzach do tych tekstów nie ma jednego obraźliwego słowa odnoszącego się do Marty Grzebuły. Wszystkie opinie sformułowane zarówno w tekstach, jak i w toczących się pod nimi dyskusjach odnoszą się wyłącznie do Marty Grzebuły jako autorki, do jej twórczości, nigdy do niej jako człowieka. Tutaj mamy zresztą do czynienia z sytuacją, że złodziej krzyczy „łapać złodzieja”, bo Grzebuła i jej akolici obrażają mnie bez skrępowania. Grzebuła zarzuca mi, że obrażałem ją w anonimowych komentarzach. Nie ma takich obraźliwych komentarzy na moim blogu. Do tego nigdy nie wypowiadam się anonimowo, wyłącznie pod nazwiskiem. Może Grzebuła w to nie wierzy, ale przekona się o tym, kiedy będzie próbowała udowodnić w sądzie, że jest inaczej. Grzebuła i jej akolici twierdzą, że złagodziłem pierwotne teksty i teraz może obrazy nie da się z nich wyczytać, ale wcześniej była. Maria Długoczewska, pani znana mi jako redaktorka „Obsesji”, pisze na profilu Grzebuły: „fakt że po interwencji Kamili te pan zmienił kilka zdań, nie oznacza że nie mamy oryginałów”. No to ja jestem bardzo ciekaw tych oryginałów, bo teksty po zamieszczeniu nigdy nie były modyfikowane, oświadczam więc z pełną odpowiedzialnością: pani Długoczewska KŁAMIE (zacznę stosować wersaliki jak Grzebuła).

Zresztą jej kłamstwa mogę od razu udowodnić. Pani Długoczewska żołądkuje się: „Mało tego gdy Pani Marta napisała prywatną wiadomość do tego pana, - mamy kopie- ów człowiek również raczył ją obrazić. W swoim mailu, zasugerował by szła sprzątać ulicę a nie pisała. PYTAM czy tak postępuje człowiek mający klasę?”.

Grzebuła rzeczywiście napisała do mnie maila po pierwszym tekście, prosiła o radę, czy powinna dalej pisać. Wspomniałem o tym mailu w komentarzach, chwaląc, że zadziwiająco rozważnie przyjęła krytykę (jednak długo w tej postawie nie wytrwała). Są państwo ciekawi, jak zasugerowałem, by szła sprzątać ulicę? Ano tak: „stan rzeczy (…) jest taki, że do pisania nie ma Pani predyspozycji i żadne warsztaty tego nie zmienią. Albo się Pani z tym pogodzi, albo będzie narażała na taką krytykę jak dzisiejsza. Nie ma nic uwłaczającego w niebyciu pisarzem, jest wiele innych dziedzin, w których można się wykazać”. Nawet przyjmując, że Maria Długoczewska jest wtórną analfabetką i ma kłopoty z elementarną interpretacją tekstu, to wniosek jest tylko jeden: pani Długoczewska KŁAMIE.

Przytaczałem już zasadniczy zarzut Grzebuły, której wcale nie chodzi o krytykę jej tekstów, bo ona krytykę kocha, szanuje i respektuje, i ona w ogóle dziękuje, jak ją krytykują, i nawet na spotkaniu autorskim jeden pan ją krytykował, ale wdzięcznie i z szacunkiem, i ona mu podziękowała, i wszyscy klaskali, i nożeż kurwa, czego pan Pollak nie może tak dystyngowanie, żeby klaskano i się wzruszano i żeby wszyscy się kochali? Nie, broń Boże, Grzebuła wcale nie ma pretensji, że pan Pollak bezlitośnie obnaża, że jest skończoną grafomanką, ona ma pretensje, że zapowiedział zrobię wszystko by ją zwalczyć. W wersji Długoczewskiej: podłożem stało się słowo "wyeliminować" "Zniszczę" zrobię wszystko by ja usunąć" "Dla mnie to grafomanka którą trzeba wykończyć". Wtóruje jej Luiza Dobrzyńska: Posuwa się nawet do gróźb typu "wykończę tę grafomankę, to mój cel". Jak widzimy, w relacji akolitek groźby eskalowały. A ja oświadczam z pełną odpowiedzialnością: Marta Grzebuła, Maria Długoczewska i Luiza Dobrzyńska KŁAMIĄ. Nigdy nic takiego nie napisałem, ani w formie wkładanej mi w usta, ani w postaci tekstu, który można by tak zinterpretować. Chyba że zastosuje się metodę Długoczewskiej, że porada, by nie pisać, jest wysłaniem człowieka do sprzątania ulicy. Powtórzę więc. Grzebuła, Długoczewska i Dobrzyńska KŁAMIĄ.

Ale to wcale nie koniec tego wątku. W wywiadzie udzielonym serwisowi Booknews Marta Grzebuła oświadcza:

Nie jestem chwastem, by mnie tępić. Nie jestem stonką, by mnie unicestwiać. Mam takie samo prawo do życia, do realizacji marzeń jak wszyscy, jak każdy.

„Mam prawo do życia”? Znaczy się, pani Marta Grzebuła obawia się o swoje życie? Że zaciukam ją w ciemnej uliczce? Skoro tak, to domyślam się, że niedługo panie Długoczewska i Dobrzyńska obwieszczą, że nie chodzi wcale o negatywne recenzje, tylko o to, że Martę Grzebułę zamordowałem i zakopałem u siebie w ogródku, w związku z czym należy mnie powiesić. Oczywiście dlatego, że zamordowałem Grzebułę, a nie dlatego, że wkurzam je i irytuję swoimi tekstami i nie chcę pań Dobrzyńskiej i Grzebuły uznać za pisarki. A pani Grzebuła potwierdzi ich wersję, ujawniając, że żyje, co zapewne Dobrzyńskiej i Długoczewskiej nie przeszkodzi w dalszym utrzymywaniu, że ją zamordowałem, skoro sens, logika i zgodność z faktami to nie są rzeczy, które uwzględniają one w swoich wypowiedziach.

Gdy pierwszy raz zetknęłam się z jego opinią o tekście, który uznał za mojego autorstwa – choć wcale tak nie było - oburzyłam się bardzo. Usiłowałam wyjaśnić to nieporozumienie, ale po jakiś czasie odpuściłam. Nie dotarły rzeczowe argumenty, więc dałam sobie spokój.
(…)
Ani też pierwsza recenzja (dotycząca pewnego opowiadania), która pojawiła się na blogu P. Pollaka, nie dotyczyła tej powieści. Bo to nie był mój tekst. Już tyle razy o tym pisałam, tłumaczyłam, że zaczyna mnie to męczyć. Tłumaczenie się, że „nie jest to mój kawałek podłogi” staje się przykre. I to nie ja na tym się „wyłożyłam”, a pan Pollak.
Bo jak nazwać to, co uczynił?
Podpisał moim nazwiskiem i zrecenzował tekst, którego nigdy nie napisałam.

Końcówka jest zrozumiała, ale przy tych trudnościach, jakie autorka ma z formułowaniem myśli, nie wszyscy musieli załapać, że pierwszy akapit dotyczy tego samego. Wyjaśniam więc, że Grzebule chodzi o to, że pierwszy jej tekst, który zjechałem, fragment powieści „Otchłań zła”, wcale nie był jej autorstwa, co usiłowała mi wytłumaczyć, ale ja na te tłumaczenia pozostałem głuchy. Pamiętają państwo jeszcze, że Grzebuła przysłała mi po tej krytyce maila? No to ja teraz fragment tego maila zacytuję. Cytata brzmi tak: „(…) dziękuję za ogrom pracy jaką Pan włożył w tak dogłębną analizę mojego tekstu”. M o j e g o tekstu. Co, pani Grzebuła, myślała pani, że tego maila już nie mam? Mam. I stanowi on jednoznaczny dowód, że pani KŁAMIE. A jakby komuś takiego dowodu było mało, to pod rzeczoną krytyką zamieściła pani kilka komentarzy. I w żadnym z nich nie prostuje pani, że tekst wcale nie jest pani autorstwa. Zapomniała pani sprostować? Czy pani teraz zwyczajnie KŁAMIE? I to strasznie nieudolnie.

Minął jakiś czas, a ten pan wziął się za powieść „Obsesja” – przy czym nie kupił jej, pobrał tylko darmowy fragment (co też o czymś świadczy) – i poddał go ostrej krytyce. Przyznaję, że dość merytorycznej, nawet mu podziękowałam za taki trud, za tak dogłębną analizę, lecz zapytałam dlaczego ograniczył się tylko do fragmentu. Nie było odpowiedzi.

Po krytyce „Obsesji” Grzebuła nie kontaktowała się ze mną mailowo, nie wzięła też udziału w dyskusji pod wpisem, pierwsze komentarze zamieściła dopiero w ostatnich dniach (a wpis jest z listopada), informując, że poda mnie do sądu. Czyli Grzebuła KŁAMIE, twierdząc, że podziękowała mi za krytykę „Obsesji” i że nie udzieliłem jej odpowiedzi, dlaczego ograniczyłem się do fragmentu. Podziękowała za krytykę po pierwszym tekście i wtedy też zgłosiła pretensje, że omawiam tylko fragment, na co dostała odpowiedź, że fragment do oceny warsztatu jest wystarczający (można sprawdzić w komentarzach). Zresztą ta biedna pani Grzebuła, tak oburzona, że nie recenzuję całej jej książki (Niestety w moim odczuciu ktoś, kto opiera swoją opinię tylko na fragmencie i wyrokuje o całości danego tekstu, popełnia błąd.), prośbę o udostępnienie pełnego utworu do recenzji oczywiście zignorowała. Po pierwotnej akceptacji krytyki Grzebuła zmieniła front o sto osiemdziesiąt stopni jeszcze w czasie trwającej dyskusji pod wpisem i już wtedy zaczęła grozić mi sądem (można sprawdzić w komentarzach). Twierdząc więc, że cierpliwie przez rok znosiła „upokorzenia”, zanim pomyślała o pójściu do sądu, KŁAMIE.

pobrał darmowy fragment – nie wiem skąd

No tak, podejrzany typek, ściąga sobie pokątnie fragmenty powieści, których normalnie by nie dostał. Wie pani skąd, bo napisałem to w swoim tekście. Czyli znowu pani KŁAMIE.

Sam twierdzi, że tylko trzy razy, wydał „wyrok” na mnie. Na mnie? Co to znaczy? Jak mam to rozumieć?

Nie twierdzę, bo nic takiego nie napisałem. Pani Grzebuła, nie rozumie pani, nie wie pani, co znaczą słowa, których pani sama jest autorką i które bezczelnie mi pani przypisuje? Pani KŁAMIE. Nie, twierdząc, że nie rozumie pani tych słów, bo ja się zgadzam, że pani nie rozumie tego, co sama pani pisze, ale wkładając mi w usta słowa, których nigdy nie wypowiedziałem.

na jego podstawie [fragmentu „Obsesji”] wydał „wyrok” na całość powieści… i na mnie. Wtedy pojawiło się sporo agresywności słownej pod mim adresem.

Ponieważ nie podaje pani żadnych przykładów tej agresywności, oświadczam z pełną odpowiedzialnością: pani bezczelnie KŁAMIE.

Ale największym, moim zdaniem, nietaktem z jego strony, było wciągnięcie recenzentów do „wojny”, którą ze mną rozpoczął. Zarzucał im i mnie kumoterstwo…

Aha? Cytat poproszę. Dopóki nie ma cytatu, oświadczam z pełną odpowiedzialnością: Marta Grzebuła KŁAMIE.

Ba! nawet sugerował, że to ja wymusiłam na nich dobre recenzje. …

Aha? Cytat poproszę. Dopóki nie ma cytatu, oświadczam z pełną odpowiedzialnością: Marta Grzebuła KŁAMIE.

Wyszłam z propozycją (nawet wzajemnych) przeprosin.
We wspomnianym komentarzu, zapowiadającym pozew: Aha jak Pan nie pamięta swojego motywu, to przypomnę Panu go w sądzie. No chyba, że na łamach FB jak i swojego bloga przeprosi Pan mnie i RECENZENTÓW których Pan zniesławił.

Wzajemnych oznacza, że panią i recenzentów, czy pani znowu KŁAMIE?

Komuś chciało się liczyć, na ilu kłamstwach złapałem Grzebułę? Bo mnie nie.

PS. Serwis Książka zamiast kwiatka przeprowadził ze mną wywiad w tej sprawie. Z kolei jutro będzie wywiad na Booknews, dam tutaj linka.

Dopisek 26.02: Zapowiadany wywiad na Booknews. A tutaj jest fantastyczny komentarz do całej sprawy blogerki, którą rekomendowałem we wpisie o „Samotności twórcy”. Kto tam nie kliknął w linka, niech to zrobi, bo naprawdę warto.