Czara gorczycy

Jakiś czas po zamieszczeniu recenzji grafomańskiej powieści Jolanty Nasiłowskiej pt. „Ja, oni i Dżej” wszedłem na stronę pseudowydawnictwa Psychoskok, które wzięło kasę za wypuszczenie tych wypocin na rynek. Chciałem zorientować się, czy nie grozi mi pozew, bo taką obecnie broń znaleźli sobie grafomani, żeby zamknąć usta niewygodnym krytykom. O sądach nic nie było, za to natrafiłem na niezwykły wywiad, z nieprzeciętnym autorem Piotrem Wołoszykiem. Sami państwo rozumieją, że niezwykłego wywiadu z nieprzeciętnym autorem nie można nie przeczytać.

Niezwykły wywiad, z nieprzeciętnym autorem Piotrem Wołoszykiem. Czynny zawodowo listonosz odprężający się w trakcie pisania, zdaje się przynosić nam coś więcej niż korespondencje.
Piotr Wołoszyk na pewno należy do grona osób nieprzeciętnych,

No, jak dwa razy napisano, że nieprzeciętny, to już nie miałem żadnych wątpliwości, że nieprzeciętny.

jak bowiem inaczej określić listonosza z pasją pisania, a tak naprawdę człowieka o wrażliwej duszy, który potrafi rozglądać się dookoła, i mądrze słychać głosu Boga?

Ja się tam na teologii średnio znam, ale dotąd mi się wydawało, że o tym, czy ktoś mądrze słuchał głosu Bogu, to będzie decydował sam Bóg, jak zainteresowany zemrze. Nie chciałbym też dezawuować umiejętności pana Piotra, ale rozglądać się dookoła, to nawet krowa potrafi.

P. W.: Praca listonosza jest bardzo ciężka. Chociaż z boku wygląda to zupełnie inaczej. Dlatego pisanie sprawia, że człowiek może w jednej chwili poczuć się jak ktoś zupełnie inny.

A dlaczego fakt, że ciężka praca listonosza pozornie wygląda na lekką, ma powodować, że człowiek przy pisaniu czuje się kimś innym?

Otworzyć swą duszę i przelać swe myśli na papier, tworząc przy tym różne historie, które składają się w rozdziały, a następnie w całość tworząc książkę.

Zdaje się, że właśnie Nasiłowska tą metodą usiłowała napisać powieść i jakby trochę jej nie wyszło.

Mnie osobiście pisanie uspokaja. Chociaż historie, które tworzę są przesycone martyrologią.

Kwestia konstrukcji psychicznej, jednych uspokaja nastrojowa muzyka, innych jęki torturowanych.

A to, dlatego, bo często zapominamy, że są obok nas ludzie, którzy cierpią. Na co dzień uśmiechają się, sprawiają wrażenie ciepłych i radosnych, a gdzieś tam na dnie duszy ogromnie cierpią. Mijamy ich w codziennej drodze do pracy i mamy o nich wyrobione jakieś zdanie.

Po pierwsze to już Bohdan Smoleń zauważył, że ludzie w drodze do roboty wcale się nie uśmiechają (LUDZIE!!! KOCHANI... COŚCIE TACY SMUTNI??? PRZECIE JEDZIECIE DO PRACY!!!), a co za tym idzie, nie sprawiają wrażenia ciepłych i radosnych, a po drugie, jakie zdanie można wyrobić sobie o kimś, kogo zna się tylko z widzenia? Że jest dobrze ubrany?

Dopiero, gdy to przysłowiowe ziarno gorczycy przeleje czarę goryczy

Ziarno gorczycy przeleje czarę goryczy? Niech się schowają wszystkie „karły wtulone w matkę ziemię” i „konające kikuty drzew” Marty Grzebuły. To jest prawdziwie arcygrafomańska fraza. Tak zachwycająca, że aż mowę odbiera. Ziarno gorczycy przeleje czarę goryczy. Umarła królowa, niech żyje król!

i dana osoba przegra zostając sama, ze swym problemem. Odbierze sobie życie, albo osobie, która ją prześladuję. To wtedy na usta ciska się pytanie: dlaczego?

Ciska się pytanie, dlaczego nie ciśnie się.

Przecież to taki fajny chłopak/dziewczyna, co mu/jej odbiło? Dopiero wtedy dochodzi do naszej świadomości, że problem danego człowieka leży zupełnie gdzieś indziej. O tym są właśnie moje książki.

Zrozumiałem. O tym, że problemy leżą zupełnie gdzieś indziej.

A dokładniej o tym, że otwieram duszę człowieka pokazując właściwe problemy bohaterów (...)

To chyba jakiś nobelek będzie, wziąwszy pod uwagę, że większość pisarzy pokazuje niewłaściwe problemy bohaterów. Co zapewne bierze się stąd, że nie potrafią otworzyć duszy człowieka.

A. J.: Przedstawiając się czytelnikom wspomniał Pan również, że jest praktykującym katolikiem, który musiał odnaleźć swe miejsce w kościele. Dziś wiele osób poszukuje swej drogi do wiary, czy zechciałby Pan podzielić się z nami swą receptą na sukces w tym kruchym obszarze?

A. J. to przypuszczalnie Agnieszka Jakimiuk Marzol, bo ona odpowiada za promocję w Psychoskoku, chociaż stuprocentowej pewności nie ma (też dziwna maniera niepodawania, kto przeprowadza wywiad). W każdym razie przedstawicielka wydawnictwa, rzekomo publikującego literaturę, nie potrafi napisać krótkiego pytania bez zrobienia kilku błędów: brakuje przecinka przed „wspomniał”, „kościół” małą literą, „recepta na sukces” to niewłaściwy styl, jeśli mówimy o dochodzeniu do wiary, i co to jest „kruchy obszar”?

Dziś wiem, że jestem szczęśliwy także, dlatego że Jezus mnie kocha.

Weź mnie pan, panie Wołoszyk, wytłumacz, ale tak prosto, jak chłop krowie na miedzy, następującą rzecz: skoro Jezus pana kocha, to dlaczego zrobił panu takie świństwo, że natchnął chęcią pisania, ale umiejętności językowych i intelektu poskąpił?

Zanim jednak poznałem żonę, którą bardzo kocham, odczytywałem zupełnie inną drogę.

A na jakiej mapie pan odczytywał?

Chciałem zostać kapłanem, czułem powołanie do życia konsekrowanego. Stąd przygody z różnymi Zakonami. Począwszy od OO. Paulinów, a skończywszy na Misjonarzach Afryki.

Bardzo dobrze. Zanim człowiek się ustatkuje, powinien się wyszumieć i mieć rozliczne przygody.

A. J.: Wydał Pan powieść „ Szukając jutra” oraz „Opuścić wczoraj”,

Wydał? Zapłacił pseudowydawnictwu Psychoskok, żeby wydrukowało.

A. J.: każda podejmuje inną tematykę, i przedstawia nam różnych bohaterów ale zdaje się, że łączy je jedna wspólna cecha- poruszanie skomplikowanego obszaru ludzkiej duszy.

Jak się porusza obszarem? I czym się różni obszar zwykły od skomplikowanego?

A. J.: Czy skłanianie czytelników do myślenia jest celowym zabiegiem czy jedynie dodatkiem do świetnie rozbudowanej akcji?

Pani chodzi o świetnie zbudowaną czy bardzo rozbudowaną akcję? I czy wzięła pani pod uwagę, że to mógł być celowy dodatek?

P. W.: Oczywiście, że jest to działanie zamierzone. Wszyscy jesteśmy ludźmi, mamy podobne pragnienia, podobne marzenia. Chyba każdy chciałby być szczęśliwym; kochać i być kochanym?

No pewnie. Zwłaszcza przez Jezusa.

Tu nasuwa się kolejne pytanie, dlaczego tak mało ludzi osiąga ten cel? A osoby, którzy osiągają ów cel dochodzą do niego poprzez bardzo kręte i wyboiste drogi?

Nie mam pojęcia, niech pan zapyta Jezusa. Przy okazji niech go pan poprosi o korepetycje, że osoby są „które”, a nie „którzy”.

A odpowiedź jest bardzo prosta. Bo jesteśmy niecierpliwi.

Patrzcie, listonosz, a mędrzec.

Szybko rezygnujemy, często nie mamy siły walczyć o to, co najważniejsze. Zaraz po pierwszym upadku, dajemy sobie spokój i podążamy inną drogą. To tak, jakbyśmy chcieli wejść na czterometrową drabinę, żeby popatrzeć na otaczający nas krajobraz z góry. Tylko skoro nie możemy od razu wejść na ostatni stopień drabiny, to dajemy sobie spokój. Jesteśmy leniwi, by iść kolejno stopień, po stopniu.

Ja nie chcę nic mówić, ale ludzie, którzy planują wejść od razu na ostatni stopień drabiny, spodziewają się, że to jest możliwe, i rezygnują w ogóle z wejścia na drabinę, kiedy im się nie udaje, przebywają chyba tylko w jednym miejscu. Zamkniętym. Ale nie w zakonie.

Dlatego obserwujemy otaczający nas świat z innej perspektywy.

Znaczy się z dołu drabiny? A z góry jest lepiej? Dlaczego? Bliżej Jezusa?

To gnuśność sprawia, że wybieramy substytut życia, często pozbawiony szczęścia i miłości. Owszem jedni mają łatwiej, inni trudniej. Nie wybieramy miejsca narodzin, ani rodziców, z którymi przyszło nam żyć. A na domiar złego, dręczą człowieka różnego rodzaju choroby, na które często nie mamy wpływu.

Patrzcie, listonosz, a mędrzec.

Ale czy to znaczy, że mamy się poddać i żyć zastępczo? Dlatego zapraszam czytelnika, by stopniowo poznawał bohaterów moich książek.

Bo jak czytelnik pozna bohaterów pana książek, to przestanie żyć zastępczo?

A. J.: Czytelnicy z pewnością chcieliby wiedzieć czy istnieje już zamysł, kolejnej pozycji?

P. W.: Oczywiście, że tak. Nie chciałbym jednak jeszcze zdradzać szczegółów.

Prosimy, chociaż tytuł. „Czekając na pojutrze”?

Na pewno nie przypadkiem Piotr Wołoszyk zamiast pustelnikiem stał się mężem, ojcem i pisarzem.

Stał się pisarzem? Wolne żarty. „Publikacja” w Psychoskoku z nikogo nie robi pisarza, skoro weźmiecie i wydrukujecie każdy grafomański bełkot.

My również nie przez przypadek sięgajmy po pozycje autora.

Sięgnąłem, i to zdecydowanie nie przez przypadek, ale totalnie zachęcony tym wywiadem (a są tacy, co nie wierzą w promocyjną skuteczność internetowych wywiadów). Sami państwo rozumieją, że książki autora, któremu ziarna gorczycy przelewają czarę goryczy, nie można nie przeczytać. Już nabyłem. I nie zawiodłem się. Urzekająca grafomania.