Normalnie jak Chuck Norris, czyli zera moralne dwa

Wpis Pawła M., w którym z zapałem dowodził swoich racji w kwestii korekty autorskiej na podstawie uchylonej ponad dwadzieścia lat temu ustawy, nie spotkał się z żadnymi komentarzami. Dopiero po mojej odpowiedzi pojawił się tam anonim, ten sam, który pod tą odpowiedzią zamieścił komentarz, podpisując się jako Janek Wiśniewski. Przy czym „Janek Wiśniewski” najwyraźniej podziela przekonanie Pawła M., że czytelnicy mojego bloga to idioci, bo w celu uwiarygodnienia się podaje e-mail i oczekuje, że dzięki temu idioci uwierzą w istnienie Janka Wiśniewskiego. Anonima meritum sporu w ogóle nie interesuje, nie zająknął się na ten temat ani słówkiem, atakuje mnie wyłącznie personalnie. Nie ma w tym nic dziwnego, anonim zna się na prawie autorskim tylko odrobinę lepiej niż Paweł M. (wie, a w każdym razie nie skompromitował się publicznie niewiedzą, jaka ustawa obowiązuje), a „odrobinę lepiej” oznacza w tym przypadku pełną ignorancję. Na podstawie czego oceniam wiedzę anonima? Ano na podstawie jego poradnika. Bo doskonale wiem, kim anonim jest, zdradza się poniższym passusem:

Proszę uważać, bo jedno słowo za dużo i facet skrobnie pozew o naruszenie dóbr osobistych z żądaniem odszorowania. Sądzę, że na takich właśnie procesach (albo ugodach) Pollak żeruje. Znam to z własnego doświadczenia.

Jedyną osobą, która wie z własnego doświadczenia, że może zostać pozwana przez Pollaka o naruszenie dóbr osobistych, jest Aleksander Sowa. Dość powszechnie znany grafoman, wyśmiewany m.in. przez Martę Syrwid w „Koktajlu z maku”, autor dyletanckiego poradnika o wydawaniu książek. Przy czym chciałbym sprostować, jakoby obchodziły mnie kłopoty Aleksandra Sowy z higieną, w pozwie nie domagałem się, by go odszorowano, a jedynie, by wypłacił mi odszkodowanie.

Po prześledzeniu wpisów blogaska Pollaka

W klubie całkowicie bezradnych wobec argumentów czy zarzutów przedstawianych na moim blogu i dlatego starających się go zdyskredytować określeniem „blogasek” mam już czterech członków: Łukasz Migura, Tomasz Zackiewicz, Aleksander Sowa i Paweł M. Piątego trzeba chyba będzie jakimś ciastkiem przywitać.

Wydaje mu się, że jest wielkim pisarzem i pogardza resztą. .

Bo literaturę polską, proszę państwa, tworzą Pollak, Grzebuła, Sowa, Nasiłowska, Saddler, Wołoszyk i Kałaska. Teza byłaby nie do obrony, gdyby istnieli tacy pisarze jak Krajewski, Bonda, Miłoszewski, Myśliwski, Tokarczuk czy Kruszyński, ale nie istnieją.

Jego ulubione tematy to grafomania, sądownictwa, self-publishing i konkretne osoby.

Powstaje pytanie, czy pisząc o Sowie, sięgam do tematu grafomania czy konkretne osoby. Wziąwszy pod uwagę, że „sądownictwo” nie ma liczby mnogiej, chyba jednak grafomania.

Temat eksploatuje temat, jak tylko się da.

Bo mój blog, proszę państwa, to takie małe perpetuum mobile. Tematy same się eksploatują, a ja leżę sobie do góry brzuchem i pociągam piwko.

Jako nauczyciel nic nie osiągnął, nie osiągnął nic jako pisarz i tak samo jako tłumacz.

Zarobkowałem jeszcze jako dziennikarz i sprzątacz. I teraz mam zagwozdkę. Czy Aleksander Sowa o tych zawodach nie wspomniał, bo o nich nie wie, czy dlatego, że zrobiłem w nich karierę?

(…) ale proszę uważać. Jest bardzo sprytny, a do tego niebezpieczny, wyrachowany i kalkuluje.

Normalnie jak Chuck Norris.

ja w internecie widziałem pozew wobec krytykowanego na jego blogu autora (…). Najlepsze jednak, że krzyczy u siebie na blogu, że to jego pozywają...

Sowa zapomniał dodać, że autora niezależnego. Nie pisałem też na blogu o pozywaniu mnie, tylko o straszeniu sądem. Tłumaczyłem Sowie tę różnicę, ale najwyraźniej jej nie pojął, co mnie zresztą nie dziwi, w jego głowie jakieś procesy z pewnością przebiegają, ale nie są to procesy myślowe.

Usuwa komentarze pod pretekstem wulgaryzmów (albo niepodpisywanie się adwersarzy), ale m niestety tym się wyróżnia.

Ten sam zarzut stawia Sowa jako Janek Wiśniewski, dość idiotycznie pod wpisem, pod którym jak na dłoni widać, że daję oponentom praktycznie nieskrępowaną swobodę wypowiedzi i toleruję nawet komentarze przekraczające wszelkie normy kultury (z każdego innego bloga Paweł M. dawno by wyleciał, a blogerowi trudno byłoby czynić zarzut z powodu usunięcia jego komentarzy). Żeby było śmieszniej, rzekome cenzurowanie komentarzy oburza człowieka, który na swoim blogu nie dopuszczał żadnych krytycznych głosów, a w ferworze ich kasowania w końcu skasował cały blog.

Co jakiś czas dopada jakąś osobę (wydawnictwo albo temat itd.) i potrafi ja skutecznie zmieszać z błotem.

Gdybym miał jakiekolwiek wątpliwości, że autorem omawianego komentarza jest Aleksander Sowa, rozwiałaby je ta nieudolna konstrukcja zdania, z której wynika, że wydawnictwo albo temat to osoba. „Zmieszać kogoś z błotem” znaczy „naubliżać komuś, zniesławić, oczernić kogoś”. Nie „skrytykować, wytknąć błędy”. Przykładów zmieszania z błotem Sowa nie podaje. To ja podam. W rzeczonym komentarzu Sowa pisze o mnie:

Jeden z tych, co prowadzą fundację (Szwedzka) jedynie dla własnej korzyści.

To oskarżenie o machloje sprostowała Koczowniczka (bardzo dziękuję):
(…) to wredne oszczerstwa. Z fundacją było tak, że kiedyś za własne pieniądze (WŁASNE!) pan Paweł wydawał szwedzką klasykę, którą przedtem przetłumaczył. Mógłby w tym czasie tłumaczyć na przykład kryminały i dużo zarobić. Włożył w to bardzo dużo czasu, wysiłku i własnych pieniędzy. Mało kto by się na to zdobył.
Kiedyś w tym przypadku to będzie już z 10 lat. Jedyne pieniądze, jakie Fundacja dostała z zewnątrz, to były standardowe dotacje z Instytutu Szwedzkiego na przekład, o które mogło się ubiegać i na ogół dostawało każde wydawnictwo chcące wydać szwedzką książkę. Taka dotacja powinna trafić do mojej kieszeni (bo to był zwrot kosztów przekładu), żebym miał na dziwki i narkotyki, szła na wydanie książki i honoraria dla współpracowników. Bywało, że nie starczała, wtedy dokładałem z własnych pieniędzy. Nie na każdą książkę Instytut też dał, odmówił np. dofinansowania „Jezusa Barabasza”, opłaciłem więc wydanie ze swoich środków, a powieść – jak zresztą większość wydanych przez Fundację książek – okazała się deficytowa.
Sowa bez żenady kłamie, formułuje swoje oskarżenie bez cienia dowodu, poszlaki czy choćby skrawka podejrzenia uzasadniającego tę kalumnię. I teraz mam problem. Bo Aleksander Sowa zamiast skupić się na wspaniale, wedle jego własnych słów, rozwijającej się karierze literackiej, został policjantem. Jako człowiek Sowa jest etycznym zerem. Kiedy Koczowniczka wypomniała mu, że reklamuje książkę tekstem z bykiem ortograficznym, Sowa oskarżył ją o kłamstwo, a na dowód pokazał u siebie okładkę bez tego błędu. „Zapomniał” poinformować swoich czytelników, że Koczowniczka znalazła błąd nie na okładce, tylko w klipie promocyjnym. Jej wyjaśniający komentarz skasował, klip skasował, a wpis na blogu z fałszywym oskarżeniem zostawił. A później skasował całego bloga, żeby zatrzeć ślady swoich manipulacji. Etyka prywatna a zawodowa to jednak dwie różne rzeczy. Sowa po włożeniu munduru oczywiście zostawia swój paskudny charakter w domu i przestrzega zasady, że człowieka nie oskarża się bez uzasadnionych podejrzeń, poszlak czy dowodów, a tym bardziej wbrew swojej wiedzy, że oskarżenie jest nieprawdziwe. I tym samym muszę wycofać się ze stwierdzenia, że to pan Aleksander Sowa zamieścił inkryminowany komentarz. Bardzo go przepraszam za to niesłuszne posądzenie i proszę czytelników, by tam, gdzie jest „Sowa” albo „Aleksander Sowa”, czytali „anonim”.

Jak reaguje Paweł M. na to, że na jego blogu uczciwy człowiek jest zniesławiany i kłamliwie oskarżany o defraudację? Czy potrafi wznieść się ponad to, że tego człowieka nie znosi? Chyba dla nikogo nie będzie zaskoczeniem, że nie potrafi.

Anonimowy nie naruszył dóbr Pollaka, przynajmniej ja tego nie widzę.
Zwrot: >>Jeden z tych, co prowadzą fundację (Szwedzka) jedynie dla własnej korzyści.<<
Jest tak enigmatyczny, że właściwie nie wiadomo co ma na myśli. Może np. to, że Pollak promuje się jako tłumacz?

Gdyby to usprawiedliwienie, dlaczego nie kasuje zniesławiającego komentarza, zamieścił ktoś inny, byłoby jasne, że rżnie głupa, ale redaktor Paweł M. udowodnił już nieraz, że jest wtórnym analfabetą i rzeczywiście ma kłopoty z właściwym rozumieniem pisemnych komunikatów. Więc nawet jeśli rżnie głupa, to nie da się tego wykazać, bo w tym rżnięciu głupa jest w pełni wiarygodny. A raczej nie dałoby się i byłby, gdyby nie to, że wcześniej Paweł M. zamieścił komentarz, w którym ujawnia, że oskarżenie anonima jednoznacznie odczytuje jako zniesławiające, jeśli okazałoby się nieprawdziwe:

Piszesz tu na własną odpowiedzialność. Zakładam, że wspominając o fundacji Pollaka (nie wiedziałem nawet, że takowa prowadzi) wiesz co robisz.

Pan M. bardzo liczył na to, że okażę się złodziejem. Ku jego rozczarowaniu nie kradnę. Ale po namyśle doszedł do wniosku, że fałszywe oskarżenie może bezkarnie na swoim blogu zostawić. Zemścić się za to, że go ośmieszyłem, punktując jego bezbrzeżną ignorancję, jeśli chodzi o prawo autorskie. Poziom moralny zero.