Pętent

Pętent - (clientus upierdlivicus) gatunek uciążliwego klienta, występuje głównie w dorzeczu Odry i Wisły, nazwa wywodzi się od polskiego „pętać się”. Atakuje tłumaczy i w zależności od odmiany może powodować białą gorączkę (p. całodobowiec) albo niegroźne lekkie rozbawienie (p. gawędziarz).

Pętent całodobowiec - umówioną godzinę spotkania traktuje jako orientacyjną plus minus pięć godzin. Dzwoni o dowolnej porze doby przez cały tydzień. Nie rozumie, że gdyby tłumacz chciał wstawać o piątej rano, to zatrudniłby się w fabryce, gdyby chciał pracować w niedziele, zostałby księdzem, a gdyby chciał odbierać telefony po dwudziestej drugiej, wziąłby etat w pogotowiu ratunkowym.

Pętent konserwatysta - nie uznaje wynalazku, jakim jest telefon. Usprawiedliwiając się, dlaczego pojawił się bez telefonicznego uprzedzenia, p. konserwatysta wyjaśnia często, że przyjechał „z daleka”. Trwają badania, czy w okolicy zwanej „z daleka” nie ma zasięgu, czy po prostu zagęszczenie p. konserwatysty jest tam większe. Za tym pierwszym wyjaśnieniem przemawiałby fakt, że p. konserwatysta dzwoni czasami do tłumacza z dworca i jest bardzo zdziwiony, że ten ma akurat wyjazdowe tłumaczenie za granicą („ale ja do pana przyjechałem!”).

Pętent arytmetyk - mając do przetłumaczenia np. zaświadczenie o zarobkach, informuje, że jest to „jedno zdanie”. Naukowcy nie są zgodni, czy niewidzenie niczego innego na dokumencie poza kluczową informacją jest problemem okulistycznym czy psychologicznym.

Pętent egocentryk - ma do przetłumaczenia pół strony, ale jest święcie przekonany, ze tłumacz żyje myślą o jego wizycie. Brak komitetu powitalnego znosi mężnie, ale wiadomość, że poza nim są jeszcze inni klienci i na te pół strony musi nieco zaczekać, należy mu podawać bardzo ostrożnie. Zauważono, że zależność między stopniem egocentryzmu a liczbą stron oddawanych do tłumaczenia jest odwrotnie proporcjonalna.

Pętent wężokieszeń - za nic nie zapłaci za ekspres, ale termin trzydniowy jest dla niego stanowczo za długi. Zdarza się, że p. wężokieszeń z bólem serca godzi się na te potwornie długie trzy dni, po czym nie odbiera tłumaczenia przez kilka miesięcy. P. wężokieszeń potrafi dowodzić, że adresów, liczb i nazw własnych tłumacz nie przekłada, więc nie powinien brać ich pod uwagę przy obliczaniu należności.

Pętent erudyta - informuje, że tłumaczenie jest łatwe. Uwaga! odmiana drażliwa. Nie proponować, żeby, skoro łatwe, przetłumaczył sobie sam. P. erudyta jako erudyta posiada wiedzę, że niektóre języki należą do tej samej rodziny i w związku z tym domaga się, żeby na przykład tłumacz hiszpańskiego wykonał mu przekład z portugalskiego, a tłumacz szwedzkiego przełożył norweski dokument. Wyjaśnienie, że tłumacz przysięgły, choćby znał wszystkie języki świata, może tłumaczyć tylko z tego, dla którego został ustanowiony, traktuje jako obstrukcję ze strony tłumacza i stąd część badaczy klasyfikuje go jako pododmianę pętenta tępego.

Pętent tępy - zwany też pętentem mózgowcem. Strona, choćby zadrukowana gęsto petitem, to dla niego strona i usłyszawszy, że ma zapłacić za trzy, czuje się oszukany. Wysłuchawszy wyjaśnienia, że płaci za ilość tekstu, a nie za liczbę stron, na których ten tekst został rozpisany, pyta: „To czemu mam płacić za trzy, kiedy tu jest jedna strona?” Podobnie poproszony o przedstawienie niestandardowego dokumentu do wyceny, z wyjaśnieniem, że trudno w ciemno ocenić, ile znajduje się tam tekstu, chce się najpierw dowiedzieć: „No ale ile będzie to kosztowało?”

Pętent wygodniś - oczekuje, zwłaszcza kiedy mieszka na drugim końcu miasta, że tłumacz przywiezie mu tłumaczenie. Należy pamiętać o liberii i srebrnej tacy.

Pętent szef - rzadki, ale można się na niego natknąć. Nie umawia się z tłumaczem, tylko wydaje polecenia, gdzie to tłumacz ma się stawić czy na kiedy przetłumaczyć. Mimo że rzadki, niechroniony. Bezwzględnie tępić.

Pętent gawędziarz - cierpi na słowotok. Czuje się nieswojo, jeśli nie opowie tłumaczowi swojego życiorysu albo szczegółowej historii związanej z dokumentami, które ma do przetłumaczenia. Jeśli jest to testament, należy się przygotować na opowieść, kto, kiedy i na co umarł, kogo w rodzinie nienawidził i dlaczego go wydziedziczył. Zasady savoir-vivre'u szczegółowo tego nie regulują, ale przyjmuje się, że można przerwać, kiedy p. gawędziarz dojdzie do relacji rodzinnych sprzed trzech pokoleń, bez ryzyka, że się obrazi.

Pętent aspirujący - do bycia tłumaczem. Informuje tegoż, że dokument przetłumaczyłby sobie sam, bo od lat mieszka za granicą („a pan tam w ogóle był?”), ale niestety nie ma pieczątki, którą wedle jego mniemania tłumacz zdobył pokątnie i dzięki układom, po cwaniacku wykorzystując dziwaczne przepisy, które, nie wiadomo dlaczego, nie honorują najlepszej szkoły translatorskiej, jaką jest londyński zmywak.

Pętent roztargniony - zwany też pętentem niezorganizowanym. Wysypuje tłumaczowi na stół tonę papierów, po czym zaczyna je powoli przeglądać i analizować, które z nich powinien dać do przetłumaczenia. Po wybraniu dwudziestu dokumentów i po usłyszeniu ceny przeistacza się w pętenta wężokieszeń i zaczyna przebierać, z czego może zrezygnować. Przeszkadza mu w tym stale dzwoniąca komórka, którą p. roztargniony odbiera i przez długie minuty konferuje.

Pętent niefilolog - język obcy to dla niego język obcy, dzwoni więc do tłumacza włoskiego, żeby podał mu namiary na tłumacza języka duńskiego.

Pętent nieśpieszny - zgłasza się o godzinie dziewiętnastej z dziesięcioma stronami do tłumaczenia, a zapytany, na kiedy je potrzebuje, odpowiada „nie śpieszy się, może być na jutro”. Na pytanie, na kiedy miałoby być tłumaczenie, gdyby się śpieszyło, nie zna odpowiedzi. Odmiana, która po wyewoluowaniu w pętenta śpiesznego, może przyczynić się do wynalezienia wehikułu czasu.