Księży ekspert

Rozpoczął się proces Dody oskarżonej o obrazę uczuć religijnych za wypowiedź, że Biblię „spisał jakiś napruty winem i palący jakieś zioła”. Co na ten temat myślę, napisałem w artykule „Doda, Kościół i wolność słowa” (zamieszczam go ponownie poniżej). Z zeszłotygodniowej „Polityki” dowiedziałem się, że w sprawie jako biegły został powołany ksiądz. Najpierw się niewąsko przeraziłem i natychmiast ściągnąłem sobie najnowszą wersję naszej konstytucji, ale nadal widniało tam, że „wymiar sprawiedliwości w Rzeczypospolitej Polskiej sprawują Sąd Najwyższy, sądy powszechne, sądy administracyjne oraz sądy wojskowe.” Sądów kościelnych nie dopisano, inkwizycji (jeszcze) nie przywrócono, nazwy kraju na Polska Rzeczpospolita Katolicka nie zmieniono. W tej sytuacji nie rozumiem, jak sąd (powszechny) może powoływać w sprawie o obrazę uczuć religijnych katolików katolickiego księdza na biegłego. Przecież ksiądz z definicji jest nieobiektywny, do swojej religii musi mieć stosunek emocjonalny. Jak osoba zaangażowana po jednej ze stron może być biegłym, skoro biegły to niezależny ekspert? Czy jedyna rola, w jakiej mógłby na takim procesie wystąpić duchowny, nie jest rolą świadka oskarżenia? Dlaczego w miejsce księdza nie powołano religioznawcy?

Ksiądz uznał (to ci niespodzianka), że Doda faktycznie obraziła, bo „rozumienie charakteru autorstwa Biblii jako teandryczny, czyli bosko-ludzki, umieszcza słowa: jakiś napruty winem i palący jakieś zioła w bezpośredniej relacji do Autora, którym jest Bóg (...)”.

Jeśli Dorota Rabczewska zostanie na podstawie powyższej opinii skazana, to poważnie rozważę emigrację do Czech, bo najwyraźniej tylko tam polscy ateiści mogą czuć się bezpiecznie. Z tej opinii wynika bowiem tyle, że każdy obywatel RP (a może jednak PRK) ma obowiązek wiedzieć, że katolicy wierzą, że Biblię napisał Bóg. Mało tego. Nie tylko ma wiedzieć (państwo dba, żeby wiedział, nauczając jedynie słusznej religii w szkołach), ale też ma to przekonanie uwzględniać w swoich wypowiedziach, traktując je jako naukowy, obiektywnie stwierdzony fakt. Oceniając autorów tekstów biblijnych i opierając się przy tym co do ich tożsamości na ustaleniach historyków, powinien – choćby był racjonalistą w każdym calu (a Doda deklaruje się jako niewierząca) – traktować jako fakt historyczny przekonanie katolików – żadnym materialnym dowodem niepoparte – że ich Bóg napisał im ich świętą księgę.

Idąc tym tropem, gdyby przepis o obrazie uczuć religijnych był stosowany zgodnie z jego literą, a nie służył głównie do szykanowania artystów, którzy podpadli katolickim oszołomom w rodzaju Ryszarda Nowaka, obywatel RP miałby obowiązek znać i traktować na równi z obiektywną wiedzą przekonania członków wszystkich Kościołów i wyznań w Polsce. Tych w ministerialnym rejestrze widnieje prawie 180, a że rejestracja jest nieobowiązkowa, pewnie będzie ich więcej.

Jako ateista jestem członkiem Kościoła Latającego Potwora Spaghetti (niezarejestrowanego). Ponieważ w naszym wyznaniu niebagatelną rolę odgrywają piraci, świętą księgą jest „Wyspa skarbów”. Księdza, który zechce oświadczyć, że nie uznaje „Wyspy skarbów” za podstawowe źródło wiedzy o świecie, bo „ciężko wierzyć w coś, co spisał jakiś napruty laudanum i palący opium”, zamierzam oskarżyć o obrazę uczuć religijnych. Bo co z tego, że Stevenson rzeczywiście jechał na opium, kiedy przytaczanie tego faktu mnie, jako wyznawcę pastafarianizmu, obraża. I będę wtedy, powołując się na precedens z procesu Dody, domagał się, by jako biegłego w sprawie powołano pastafariańskiego kapłana, który stwierdzi, że autorem (sorry: Autorem) „Wyspy skarbów” „ze względu na teandryczny charakter jej autorstwa” jest Latający Potwór Spaghetti, a tym samym ksiądz imputował Jego Makaronowej Doskonałości zażywanie narkotyków.