Brudna walka o Nobla

Koczowniczka zwraca moją uwagę na inspirujące teksty, wcześniej wskazała mi stronę Doroty Milli, teraz wpis Luizy Dobrzyńskiej o Oldze Tokarczuk. Sam bym na niego nie natrafił, bo bloga Dobrzyńskiej nie czytam. Kiedyś zaglądałem, podziwiając jej wywody, bo tak sięgnąć intelektem poniżej poziomu Żuław Wiślanych mało kto potrafi, ale mentalny ekshibicjonizm tej kobiety jest nie do zniesienia. Jak pani Dobrzyńska czuje się pisarką, to niech o swoim nieszczęśliwym życiu opowiada w zawoalowany sposób w literackiej formie, a nie epatuje nim publicznie w sieci.

Zanim odniosę się do tekstu, spójrzmy najpierw who is who. Olga Tokarczuk, autorka takich arcydzieł jak „Prawiek i inne czasy” czy „Bieguni”, dwukrotna laureatka Nike, pisarka, której książki przekraczają nakład stu tysięcy egzemplarzy i są tłumaczone na obce języki, i Luiza Dobrzyńska, która po latach publikowania za własne pieniądze trafiła do wątpliwej konduity wydawnictwa i pisuje dla niego to, co jej każą, a nie to, co chciałaby pisać. Ktoś mógłby zapytać: I co z tego? Czy miernotom nie wolno krytykować ludzi wybitnych? Oddajmy głos samej Dobrzyńskiej: „Pan P. (…) wszystko, co umie robić, to krytykować innych, i to w niewybredny sposób. Jeśli robi to ktoś, mający poważne osiągnięcia, można rzecz ścierpieć, ale… właśnie te osiągnięcia trzeba mieć”.

Mimo braku jakichkolwiek osiągnięć, o poważnych nie mówiąc, Dobrzyńska w niewybredny sposób krytykuje Tokarczuk, nazywając ją „pożal-się-Boże-celebrytką” (pisownia oryginalna) i zarzucając jej historyczną ignorancję lub świadome kłamstwo. Dobrzyńska chyba nie ma świadomości, że Tokarczuk, mówiąc o tym, że Polacy mordowali Żydów, byli kolonizatorami i właścicielami niewolników, nawiązuje do „Ksiąg Jakubowych”, które pisała przez kilka lat i które poprzedziła dogłębnymi studiami historycznymi. Opiera się na faktach, podobnie zresztą jak wymieniony we wpisie Gross. Dobrzyńska, o której studiach historycznych jakoś cicho, wie tyle, że w przeszłości naród polski był idealny (obecnie nie jest, bo zaplątały się do niego takie mendy jak Tokarczuk czy Gross) i nigdy nic złego nie zrobił. Na merytoryczną polemikę Dobrzyńska się nie zdobywa (w jednym z komentarzy dostała rzeczową wykładnię wypowiedzi Tokarczuk, ale się już do tego nie odnosi), tylko sięga po ocenę, której używa zawsze i wszędzie: Tokarczuk tryska jadem, bo chce się pokazać. To, że wrogowie Polski, katolicyzmu, PiS-u i samej Dobrzyńskiej plują jadem, bo chcą się wypromować, jest dla tej pani takim samym dogmatem jak ten o Trójcy Świętej. Chociaż trzeba przyznać, że taki uniwersalny argument na podorędziu to bardzo praktyczna rzecz, nie nadweręża się szarych komórek, które są najwyraźniej w takim stanie, że trzeba je mocno oszczędzać.

Ze swojego polskiego grajdołka Dobrzyńska dostrzegła, że na świecie trwa planowe szkalowanie Polski i Polaków. Wiedzę o tym pani Dobrzyńska czerpie z polskiej prasy, gdyż, jak się domyślam, zagranicznej nie potrafi sobie przeczytać. Gdyby potrafiła, zobaczyłaby, że zainteresowanie Polską w świecie jest mniej więcej takie, jak zainteresowanie w Polsce Finlandią, i nikt nas nie szkaluje, bo mają nas zwyczajnie w dupie. To, że jakiś ignorant napisze o polskich obozach koncentracyjnych, jest takim samym szkalowaniem Polski, jak szkalowaniem Finlandii byłoby twierdzenie pani Dobrzyńskiej, że Finlandia rozpętała wojnę zimową.

Dobrzyńska chce pozbawiać Tokarczuk obywatelstwa za wygłoszone przez tę autorkę, sorry, celebrytkę, oszczerstwa. Jak wspomniałem wyżej, argumenty, że są to oszczerstwa, a nie fakty, Dobrzyńska zachowała dla siebie. Następnie oskarża ją o zdradę, a wiadomo, co się ze zdrajcami robi. Tylko powstaje pewien problem, bo jeśli odbierze się Tokarczuk obywatelstwo, władze polskie nie będą mogły jej jako bezpaństwowca powiesić. Chyba że Dobrzyńska ma na myśli nie wyrok w imieniu Rzeczypospolitej Spostponowanej, tylko stary dobry lincz w wykonaniu Dobrzyńskiej i podobnych jej zaściankowych patriotów.

Od Luizy Dobrzyńskiej dowiadujemy się, że wypowiedzi Tokarczuk stanowią planowe (planowe jest groźne) niszczenie naszego narodu. Oparliśmy się wrogom zewnętrznym, ale „dopiero teraz – jako naród – jesteśmy naprawdę zagrożeni”. Przez tych, którzy ośmielają się wskazywać, że Polacy mają ciemne karty w swojej historii. Kiedy to przeczytałem, przypomniał mi się doktor House, który każe swoim pracownikom przeszukiwać mieszkanie pacjenta, żeby ustalić, czy nie był on narażony na działanie jakichś toksyn albo metali ciężkich. Pani Dobrzyńska, niech pani sprawdzi, co tam u pani z kranu leci i co było w farbie, którą pomalowano u pani ściany. Na puszce powinna mieć pani napisane.

Wiedzą państwo, co ja o tym sądzę? Że ten cały atak na Tokarczuk nie ma z patriotyzmem nic wspólnego. Ja myślę, że Dobrzyńska dołączyła się do nagonki, żeby załatwić swoje osobiste interesy. Jakie? To proste. Kiedy przyjdzie czas na następnego polskiego Nobla z literatury, najprawdopodobniej przypadnie on Oldze Tokarczuk. Ale jeśli usunie się ją z drogi, to kto zostanie? Myślę, że nikt nie może mieć co do tego wątpliwości: Luiza „Eviva” Dobrzyńska.