Powieściowe miejsca akcji

W komentarzach do wpisu Gra słów pojawiło się życzenie, bym napisał coś o wrocławskiej dzielnicy Biskupin. Ponieważ odpowiedź mi się rozrosła, zamieszczam ją jako wpis. Ze mną jest tak, że tematy bardziej do mnie przychodzą, niż ich szukam. Na razie Biskupin pojawił się w kryminale, który teraz zacząłem pisać: starsza pani dostrzega dwoje nastolatków siedzących na ławce w alei przy Olszewskiego (tej przed ciągiem sklepów między pętlą tramwajową a pocztą), a ponieważ jej zdaniem za bardzo się przytulają, podchodzi do nich, żeby zwrócić im uwagę, że publicznie to nie wypada. Doznaje szoku, kiedy odkrywa, że chłopak i dziewczyna są martwi.

W oczekiwaniu na tę książkę można sięgnąć po „Niepełnych”, których akcja w znacznej mierze rozgrywa się na sąsiadującym z Biskupinem Sępolnie, gdzie na ulicy Kasprzaka mieszkają główni bohaterowie Jacek i Edyta. Pisząc „Niepełnych”, odwiedzałem z aparatem fotograficznym miejsca wspomniane w powieści, bo pamięcią fotograficzną Bozia mnie nie obdarzyła. Byłem oczywiście również na Kasprzaka i kiedy pstrykałem zdjęcia bramy, w której miała zamieszkiwać Edyta, zostałem zauważony przez jedną z lokatorek. Zaniepokojona, że fotografuję jej klatkę schodową, zapytała, dlaczego to robię. Wyjaśniłem, zgodnie z prawdą, że to do pisanej przeze mnie powieści. Podejrzewam, że uznała mnie za osobę niespełna rozumu i przyznam, że jestem bardzo ciekaw, czy książka wpadła tej pani w ręce i czy skojarzyła ją z owym podejrzanym typem kręcącym się w jej okolicy dwa lata wcześniej. Tak to, niestety, długo trwa, „Niepełnych” skończyłem pisać na przełomie lutego i marca 2008 r., ukazali się w listopadzie 2009.

Skorzystam też z okazji, żeby raz wreszcie wyjaśnić, że akcja „Kanalii” rozgrywa się w fikcyjnym polskim mieście. Wzorowałem się tu trochę na Nesserze, którego wówczas tłumaczyłem i którego bardzo cenię. Akcja „Sprawy Ewy Moreno” i „Karambolu” (i pozostałych książek z tej serii, niestety, na polski nie zostały przełożone) toczy się w całkowicie fikcyjnym Maardam. Nie ostrzegły mnie recenzje, w których uporczywie ten Maardam umieszczano w Holandii, no i miałem. Na stronie wydawnictwa przyszło mi przeczytać, że w „Kanalii” zwłoki młodej kobiety wyłowiono z Wisły, a narkomana zamordowano na Pradze. Autor tej notki (która do dziś straszy w Internecie) nie dość, że nie potrafił wyjść poza warszawski opłotek i przyjąć do wiadomości, że w Polsce są jeszcze inne miasta, to na dodatek z książką zapoznał się mocno nieuważnie. Bo raz policjanci ścigają złodziei uciekających trasą wylotową na Warszawę, a później morderca opowiada, że zniszczył komórkę, która posłużyła mu do przestępstwa, kładąc ją na torach pociągu jadącego do Warszawy. Czyli jeśli już dopatrywać się w „Kanalii” konkretnego miasta, to na sto procent nie jest nim stolica. Recenzent Wolnej Drogi udowodnił z kolei, że to Wrocław, pomijając w przeprowadzonym dowodzie obiekty, których we Wrocławiu nie ma, jak kino Bałtyk czy stare zoo. Te wziąłem z Poznania, gdzie studiowałem, a wspomniany antykwariat akurat z Krakowa, opisując zresztą autentyczną historię zakupu książki z odklejoną okładką.

PS. Na blogu 2lewastrona wyczaiłem kolejną nader pozytywną recenzję „Kanalii”.